Van Nelson tot Dunedin

Mijn laatste verslag was vanuit Picton. Pff, wat lijken die 2,5 week geleden ver weg.
Misschien komt dat omdat ik in deze korte periode al zoveel gezien heb van het zuiderlijk eiland van Nieuw Zeeland.

Ik ga maar weer verder waar ik gebleven was. Ik zal proberen deze keer wat bondiger te schrijven ;)

Vanuit Picton ben ik alleen verder gereisd richting Nelson. Onderweg had ik enkele mooie uitzichten over de Queen Charlotte Sounds en na ongeveer 2 uur later kwam ik aan in het kleine, maar gezellige stadje. Ik besloot hier 2 nachten te blijven. Er was mooi weer en ik had wel eens zin om rustig aan te doen en wat praktische zaken te regelen: het doen van de was en het kopen van nieuwe schoenen en een nieuwe zonnebril. Daarnaast heb ik in het centrum van Nelson ook maar een nieuwe telefoon(met Internet) gekocht, aangezien mijn oude het had begeven. (Vanaf die dag heb ik dan ook weer een ander NZ's nummer: +64 21 109 44 81).
En wat is de wereld toch klein: op mijn laatste dag in Nelson kwam ik Joost weer tegen, die daar op zoek was naar de bushalte.

Na Nelson ben ik verder gereden richting Abel Tasman National Park. Hierbij heb ik 3 nachten in een hostel in Motueka geslapen.
In Abel Tasman wilde ik graag een dag later deel gaan nemen aan een 2-daagse kayak trip gaan doen. Bij het boeken bleek echter dat de boot waar ik op zou moeten slapen volledig volgeboekt was, en een 2-daagse trip hierdoor pas enkele dagen later mogelijk zou zijn. Echter, de weersvoorspellingen waren voor die dagen niet zo geweldig, waardoor het uiteindelijk toch een dagtrip kayaken is geworden.

Bij deze zonnige kayaktocht peddelden we langs de rotsachtige kust en de vele prachtige goudgele baaien van het nationaal park.
Onderweg kwamen we veel Fur Seals (soort zeeleeuwen) tegen, die lagen te bakken in de zon. Ik heb ook 3 jonge penguins gezien. Het vervelende hiervan was echter dat 2 ervan dood op het water dreven. Volgens de gids gebeurt het in deze periode namelijk wel eens dat jonge penguins die voor het eerst de zee op gaan verdwalen en worden aangevallen door bepaalde vissen. Gelukkig heb ik toch nog een levende jonge penguin kunnen zien zwemmen. Ik moet wel zeggen, deze zijn echt verrekte klein.

De avond na de kayaktrip heb ik vervolgens met Jasper (Belgie) en Manja (Duitsland) uit mijn hostel afgesproken om richting Farewell Spit te rijden. (Farewell Spit is naar het schijnt een strook van duinzand in de zee, waarbij het op plaatsen net lijkt alsof je in de woestijn bent) Echter, een paar dingen liepen anders dan gepland. Korte versie van die regenachtige dag:

Eerst kwamen we uit bij Cape Farewell(een mooi klif aan de zee) ipv de Farewell Spit.
Vervolgens wilden we op aanraden van een local naar het nabij gelegen Wharariki Beach (30 min. lopen) gaan maar misten we een bordje en kwamen we 2 uur later op het verkeerde strand uit.
Omdat we weigerden dezelfde weg terug te lopen hebben we onze eigen weg door de wildernis naar het juiste strand teruggezocht en gevonden.
De Farewell Spit zelf hebben we uiteindelijk alleen gezien vanuit een uitkijkpunt op kilometers afstand.

Om het onszelf goed te maken zijn we die avond, toen het opgeklaard was maar gaan BBQ'en en hebben we onszelf maar een pilsje en de hot spa meester gemaakt.

De volgende dag was ik aan het twijfelen om nog een extra dag in Motueka te blijven en nog een wandeltrack in Abel Tasman te gaan lopen. Maar aangezien het weer niet denderend was en ik, als gevolg van mijn eerdere tochten, nu regelmatig last heb van mijn knie besloot ik hiervan af te zien en verder te reizen richting Westport.

In Westport was er weer zon en besloot ik dat ik wel zin had om te gaan mountainbiken. Toen ik in het hostel vroeg naar leuke routes werd me verteld dat als ik zin had ik ook een gratis surfles zou kunnen krijgen die dag, en dat ik enkel voor de huur van het board hoefde te betalen. Dit aanbod sloeg ik dan ook niet af. Die dag ben ik dan ook gaan (proberen te) surfen. En ik kan jullie zeggen, dat valt niet mee! Langer dan 2 sec ben ik dan ook niet op het board overeind gebleven..

Na Westport vertrok ik weer verder naar het zuiden en reed ik (met een tussenstop en overnachting in Greymouth) naar Fox Glacier. Onderweg van Greymouth naar Fox Glacier viel de regen met bakken naar beneden en besloot ik in Hokitika om 2 verzuipende Franse lifters een droge stoel in mijn auto aan te bieden.

Zo wisselvallig als het in NZ kan zijn was het de opvolgende dagen natuurlijk weer prachtig weer en heb ik 2 activiteiten kunnen doen. De eerste dag besloot ik deel te nemen aan een half-daagse tocht op de Fox Glacier (gletsjer). Het was mooi om te zien en een leuke wandeling, maar spectaculair was het niet. hiervoor zou je misschien aan een van de langere (en duurdere) tochten deel moeten nemen, maar ik had nog een andere activiteit op de planning staan: een skydive!

Die skydive vond plaats een dag later. 's Ochtends vroeg om half 9 moest ik me melden op een klein vliegveldje in Fox Glacier. Hier kon ik kiezen uit een 12.000ft of 16.000ft sprong, waarbij ik natuurlijk ging voor de hoogste sprong. Na een korte instructie gingen we met een klein vliegtuigje de lucht in. Hierbij vlogen we over de hoogste berg van NZ Mount Cook en over Mt Tasman en had ik een uitzicht over de gehele Zuidelijk Alpen. Echt fantastisch om te zien. Voor ik er vervolgens erg in had zaten we op de juiste hoogte, ging de deur open, zaten we op de rand van het vliegtuig en viel ik met een razende snelheid naar beneden. Echt super vet! Tijdens de val probeer je zo veel mogelijk naar het uitzicht van de Alpen te staren, maar tegelijkertijd is het ook wel leuk om af en toe gewoon de diepte in te kijken waar je aan het vallen bent. Echt belachelijk als je er zo bij nadenkt.
En dan gaat 60 sec. later de parachute open en verandert al de kracht en het geluid van de wind in een zwevend gevoel en een immense stilte. (Beetje lastig om het gevoel te omschrijven). Na zelf wat te mogen sturen was het slechts enkele minuten later dat we alweer veilig op de grond waren geland.
Een geweldige ervaring! En eigenlijk heb ik verdacht weinig zenuwen gevoeld, waarschijnlijk omdat het allemaal gewoon zo snel gaat.

Na de skydive ben ik diezelfde ochtend nog naar Lake Matheson gereden. Dit is een prachtig meer midden in de bossen/regenwoud, waarbij je op plaatsen een uitzicht hebt over de besneeuwde bergen Mt Cook en Mt Tasmen. Indien het water volledig kalm is krijg je zelfs een geweldige reflectie van de bergen in het water. In mijn twee pogingen had ik echter niet het geluk om dit mee te kunnen maken.

Na Fox Glacier ben ik verder zuidwaarts gereden richting Wanaka, waar ik kerst zou gaan doorbrengen. Na een tussenstop voor een nacht in Haast (een mini-gehucht in de middle of nowhere) kwam ik aan in Wanaka. Een enorm meer omringd door allemaal bergen, wat voor de zoveelste keer in NZ leidt tot geweldige panorama-uitzichten. (Het is bijna niet mogelijk om hier waardige foto's van de maken). In Wanaka was het voor het eerst in mijn trip echt warm (+/- 30gr.). Tot nu toe was het dan vaak rond de 20 graden en was de warmte voornamelijk afhankelijk van het doorbreken van de zon.
Vanwege de warmte en de kerst besloot ik om het een paar dagen rustigaan te doen, aan het meer te gaan liggen, af en toe een duik in het koele meer te nemen, en vooral niet te veel te gaan lopen.

Na de kerst ben ik samen met twee Duitse meiden (Charlotte en Viola) naar Dunedin gereden om Nieuwjaar te gaan vieren. Hier hebben we tot nu toe enkele kleine dingen gedaan:
- Het bezoeken van de steilste straat ter wereld (Baldwin Street).
- Een kort half-uurs bezoekje aan Otago Museum.
- Een rit naar de Otago Peninsula(Otago Schiereiland), waar we op een afstand de albatross en enkele fur seals hebben gespot.
- Een korte wandeling naar Tunnel Beach.

Nu is het oudejaarsdag en doen we het rustig aan om wat energie te besparen voor vnv. Dan zal ik voor jullie alvast het nieuwe jaar gaan inluiden!

Bij deze allemaal alvast een fijne jaarwisseling toegewenst!