Het halve eiland rond.

Poeh, is Nieuwjaar alweer 3 weken geleden? Gaat allemaal zo snel, dat ik bijna vergeet om af en toe iets online te zetten.

Ik was gebleven bij Nieuwjaarsavond:
Ipv deel te kunnen nemen aan de altijd gezellige Nieuwjaarssavond met de Spinnige/’t Kerke zat ik dit jaar in Dunedin. Het plan van de 2 duitse meiden om Nieuwjaar rustig op het strand te vieren was voor mij geen optie, dus besloot ik om samen met wat mensen in het hostel deel te nemen aan wat kleine drinkspelletjes om vervolgens samen het centrum in te gaan, een plein met diverse barretjes. Dit is de juiste keuze geweest, want ondanks dat er weinig Nieuwjaarsgevoel was (van aftellen was er geen sprake; de band stopte een minuut voor 12 en opeens was er vuurwerk), was het wel weer eens een avondje gezellig op stap. Erg amusant was dan ook het bekijken van alle foto’s op de grote tv de dag erna.

Na Dunedin ben ik weer alleen verder gegaan richting de Catlins. In de Catlins zijn geen grote activiteiten of spectaculaire dingen, maar het waren een paar relaxe dagen in een klein hostel bij Surat Bay in de buurt van Owaka. Hierbij ben ik de Catlins rondgereden voor diverse korte wandelingetjes naar o.a. Nugget Point, Jack's Blowhole, Surat Bay, Purakaunui-, Matai-, en Horseshoe Falls, Tautuka Bay, de Cathedral Caves en McKenzie Falls.

Na Catlins kwam ik terecht in Invercargill. In een zin; gezellige mensen in het hostel, maar verder weinig te beleven en uitgestorven barretjes.

Tijd om weer verder te gaan dus. Nu richting de Sounds in het zuid-westen van Nieuw Zeeland, naar een klein plaatsje genaamd Te Anau. Hier aangekomen was het prachtig weer en dus meteen maar een korte wandeling gemaakt aan het meer. Ik had hier het idee om een van de komende dagen naar de Doubtful Sound te gaan voor een cruise of een kayaktrip door de Sound. Echter vanwege de slechte weersvoorspelling zag ik dit niet gebeuren.

Ik besloot mijn plan om te gooien; ik besloot om nog 1 dag in Te Anau te blijven en dan meteen verder te gaan richting het noorden, naar Mount Cook en Lake Tekapo. Aangezien ik de 26e namelijk de Routeburg Track ga lopen moet ik tegen die tijd toch weer terug zijn in de buurt van de Sounds. Hopelijk is het weer tegen die tijd beter om naar de Sounds te gaan.
Die ene dag dat ik wel nog in Te Anau verbleef besloot ik om, na diverse inactieve dagen in de Catlins en Invercargill, in ieder geval nog 1 grote wandeling te maken naar de eerste hut van de meerdaagse Kepler Track en terug. Ondanks dat het eerste 3/4 van de track door de bossen was, had ik bij het laatste stuk richting de Luxmoure hut een prachtig uitzicht over diverse meren, bergen, en het begin van de Sounds.

Vervolgens ben ik verder gegaan richting Queenstown (2 volledige dagen regen) en Wanaka(1 dag regen), waarover weinig te vertellen valt. Deze dagen heb ik vooral binnen gezeten, maar dit gaf me wel de gelegenheid om eens na te gaan denken over de rest van mijn reis na Nieuw Zeeland. De vraag van Frank of Azie niet een optie voor me was ipv Australie zette me wel aan het denken.

Ik weet niet of Azie echt iets voor mij is, maar van de andere kant is het misschien wel weer eens iets compleet anders. Australie is in cultuur denk ik vergelijkbaar met Nieuw Zeeland; vrij westers, gemakkelijk qua taal, en redelijk wat overeenkomstigheden met de Europese cultuur. Dit sprak me juist aan als reden om mijn reis te beginnen in Nieuw Zeeland. Maar na 2 maanden hier heb ik, ondanks dat ik me prima vermaak, echter het gevoel dat ik toe ben aan iets compleet anders. Misschien moet ik voor mezelf gewoon mijn plannen omgooien, naar Azie gaan, en zien wat er allemaal op me af komt. Behalve dat ik geweldige verhalen over de landen in Azie hoor, is het denk ik ook goed voor mijn persoonlijke ontwikkeling. De komende weken dus maar eens goed bekijken naar de opties om naar Azie te gaan en naar de dingen die ik hiervoor zal moeten regelen.

Maar terug naar waar ik was in Nieuw Zeeland. Na mijn bezoek in Wanaka kreeg ik weer een paar zonnige dagen. De ideale weersomstandigheden voor de activiteiten die gingen volgen. In Omarama heb ik een kort uitstapje gemaakt naar de Clay Cliffs, maar het hoogtepunt kwam de dag erna. Samen met 3 andere Nederlanders ben ik langs het heldere Lake Pukaki naar Mt Cook Village gereden.

Hier hebben we een lange tocht gemaakt naar de Mueller hut en terug. Om te beginnen mochten we even met een trapje omhoog. Welgeteld 1810 treden later kwamen we aan bij een picknickplaats, met niet te omschrijven uitzichten over de besneeuwde bergen, rivieren/meren gevormd door gletsjerwater en een enorme vallei.
En nee we waren er nog niet, bij de picknickplaats waren we halverwege. Vervolgens konden we over een rotsachtig pad verder naar boven naar de top, met aan de andere kant van de berg een prachtig uitzicht over de Mueller Gletsjer en de bijbehorende watervallen. Na enkele minuten uitgeblazen te hebben onder het genoten van windstoten die je bijna de berg afblazen zijn we door de sneeuw terecht gekomen bij de Mueller hut. (En vervolgens konden we dezelfde weg weer terug). Een lange wandeling, maar absoluut de moeite waard!! (ik zou hem zo nog een keer lopen)

De volgende 2 dagen bracht ik door bij Lake Tekapo, waar ik samen met een Nederlandse jongen en een Duitse meid een korte wandeling heb gemaakt naar Mt John waarbij we een prachtig uitzicht hadden over Lake Tekapo en Lake Alexandra. (Mooi om te zien was het verschil in de kleuren van de meren. Lake Tekapo(net als Lake Pukaki) is turqoise van kleur door de aanwezigheid van mineralen in het gletserwater dat de meren vormt.)

Na Lake Tekapo ben ik nog naar Timaru en Oamaru geweest. Weinig bijzonderheden in deze twee plaatsjes, behalve dan dat ik in Oamaru nog enkele Yellow-eyed-Penguins heb gezien vanuit een uitkijkpunt. (helaas vanwege de grote afstand zie je ze niet heel goed).

Na Oamaru heb ben ik 5 dagen in Wanaka geweest. Hier heb ik weer vooral gerelaxed. De enige activiteit in Wanaka was dat ik de zaterdag als vrijwilliger heb meegeholpen aan een Triatlon. Ik snap niet hoe mensen het voor elkaar krijgen, maar deze triatlon bestond uit ruim 1500 deelnemers (zowel teams als individu) die ieder 3,8km zwemmen, 180km fietsen, en dan ook nog eens 42,2km rennen. (De plaatselijke dokter was zelfs zo gek om een dag eerder te starten en alles dubbel te doen). Het leukste deel van de triatlon was om te zien hoe de laatste deelnemer, een 78-jarige man om klokslag 12 uur ‘s nachts werd groots binnengehaald en het vuurwerk werd geopend. (Voor de geinteresseerde; zijn tijd was 17uur en 38min.)

Gisteren heb ik me in Queenstown gewaagd aan de alom befaamde Fergburger (een echte aanrader!), en vandaag ben ik de Tiki Trail in Queenstown gelopen, met op de top een prachtig uitzicht over Queenstown, het omliggende meer, en the Remarkables.

Aangezien ik zie dat dit verslag alweer veeeeel te lang is geworden zal ik er nu maar mee ophouden..